Siostry - Prolog

Hej, to co widzicie poniżej jest prologiem mojego nowego opowiadania. Podejrzewam, że będzie dość krótkie, około 5 rozdziałów, ale zobaczymy. Jeśli Ci się podoba, to nie zapomnij pozostawić komentarza, byłabym bardzo zoobowiązana :>

Prolog

– Siedzę przywiązana jakimiś kajdankami, lub czymś w tym rodzaju, do krzesła elektrycznego. W ciemnym pomieszczeniu nie słychać nic poza moim cichych, płytkim oddechem. Patrzę tępo na ścianę przede mną, która wydaje się być niewzruszona moim położeniem. Jestem głodna i spragniona. Nagle za mną słyszę bardzo ciche kroki, tak jakby ktoś chodził na palcach. Po chwili mój prawdopodobny oprawca zawiązuje mi oczy, a ja czuję się, jakbym spadała w przepaść. Kiedy resztką sił utrzymuję się przy zdrowych zmysłach, słyszę głos. A właściwie dwa głosy. Zmodyfikowane niczym w wywiadach w telewizji. Zastanawiają się, co ze mną zrobić, najwyraźniej nie chcą mnie zabijać. Twierdzą, że na to nie zasługuję. Uważają, że należy mi się coś znacznie gorszego niż śmierć. Przez nieznaczną chwilę mam wrażenie, że jakiś głos zza pomieszczenia oznajmi, że właśnie kręcimy 50 twarzy Grey’a. Jak można by się domyślić - tak nie jest. Potem słyszę głośny huk, a następnie dźwięk, jakby przewrócił się worek z ziemniakami. Ktoś łapie mnie za ręce i potem sen się urywa.

– I tak codziennie? – spytał doktor Huck poprawiając okulary, które właśnie zsunęły mu się z nosa.

– Codziennie – potwierdziłam, kiwając głową.

Mężczyzna przysiadł do biurka i nosem szorując po dokumentach, zaczął coś koślawo pisać. Od czasu do czasu spoglądał na mnie, jakbym miała zaraz dostać napadu i się na niego rzucić. Gdy skończył, oparł się na skórzanym fotelu, zmarszczył czoło w ten sposób, że pomiędzy jego brwiami uformowała się litera ,,T” i zaczął przegładzać swojego równo przystrzyżonego wąsika. Wyglądał, jakby chciał coś powiedzieć, ale po otwarciu swoich żabio wyglądających ust, sięgnął do szuflady i wyjął cygaro. Z drugiej szafki wyjął ozdabianą, złotą zapalniczkę, a po chwili mocno się zaciągnął.

– Może palisz? – spytał przytłumionym przez cygaro głosem.

Popatrzyłam na niego uchyłkiem, chcąc wyczytać coś z jego twarzy, ale ujrzałam w niej tylko nieco zmęczony wyraz twarzy oraz zmarszczki, które stały się siedliskiem wielu krost, najwyraźniej nabytych po ospie.

Zaprzeczyłam ruchem głowy. Doktor Huck jeszcze raz wziął bucha, po czym wpatrując się w ścianę za mną zaczął:

– No to tak. Mamy dwie opcje. Opcja pierwsza – bardziej prawdopodobna, twoje sny są wynikiem przemęczenia, stresu. Możliwe... – W tym momencie zaczęło mi się kręcić w głowie od dymu cygara. – ...że kiedyś, nawet jeszcze jako mała dziewczynka mogłaś coś zaobserwować. W telewizji, książce... No, jednym słowem – wszędzie. Możliwe, że twój mózg gdzieś sobie zakodował na przykład scenę z filmu i teraz odtwarza ci ją we śnie. Nie ma to konkretnego celu – po prostu dane snu zapisały się w twojej podświadomości. Natomiast opcja numer dwa... – Huck pstryknął palcem w oprawki swoich okularów. – ...jest o wiele mniej prawdopodobna. W bardzo, ale to bardzo małym stopniu możliwe jest to, że była to wizja, proroctwo... jak zwał tak zwał - Doktor wywrócił oczami, najwyraźniej nie wierząc w takie rzeczy. – Podsumowując możesz wierzyć w dowolną wersję... Masz, weź ten lek. Jeśli sny będą się powtarzać, przyjdź do mnie.

Wzięłam dość małe, białe, kartonowe pudełeczko. Wyglądało na to, że był to jakiś rodzaj tabletek nasennych.

– Tylko pamiętaj, maksymalnie jedna tabletka dziennie! - ostrzegł mnie doktor Huck, wypalając cygaro.

– Tak, tak - stwierdziłam, zbywając go machnięciem ręki. – Spokojnie, samobójczynią nie jestem.

Wstając, schowałam tabletki do torebki, a za moimi plecami usłyszałam dwukrotne pukanie, a następnie uchylające się drzwi.

– Panienko? – spytała się wychylając się zza drzwi głowa mojej służącej. - Wszystko w porządku?

– Ta, ta – mruknęłam, niezbyt pocieszona. – Już idę.

Po skończeniu zdania zarzuciłam torbę na ramię z zamiarem opuszczenia pokoju, ale zatrzymał mnie głos za moimi plecami:

– Uważaj na siebie, Debbie.